Ze vertelden me niet

“Het is niet jouw schuld” zegt ze, terwijl ik mezelf een houding probeer te geven in de veel te harde stoel. Dat is het wel, denk ik. Dat vertellen ze me al jaren. Ik ben opgevoed met de boodschap niet alleen te fietsen of te wandelen. Mijn locatie aan te zetten en sleutels in mijn... Lees verder →

Niet het enige

Ik ben lesbisch - niet zo gek vind ik zelf Maar nog altijd niet helemaal aanvaard door velen. “Ik word verliefd op meisjes mevrouw”, zeg ik haar dan en onbewust zet ze een stap achteruit. “Ik val op meisjes inderdaad” beaam ik de nieuwsgierige zielen. En meteen komen die vooroordelen. Het herleiden tot énkel mijn... Lees verder →

“Wat een stomme vraag”

“Wat een stomme vraag” lacht ze me toe wanneer ik haar vraag wat haar grootste angst is. Ze beseft nog niet hoe ik het echt wil weten. Haar angsten en grootste dromen. Haar lievelingseten en mooiste jeugdherinnering. Haar littekens van het buitenspelen en haar grootste verlangen. Ze vertelt me hoe geen drijfveer meer hebben om... Lees verder →

Wanneer zij er niet is

En wanneer zij er even niet is vallen je ogen weer op mij Wanneer zij haar verleden mist sluit ook jij mij opnieuw in je armen. Maar dan staat ze er weer, met haar verontschuldigingen en armen wijd gespreid En voor ik het goed besef, slaap ik niet langer aan je zij en zoeken je... Lees verder →

Ik heb een vraag, mevrouw

“Ik heb een vraag mevrouw. Zal ik altijd zo bang zijn? Bang, voor vooroordelen. Bang, voor mijn eigen huidskleur. Bang voor wat het leven mij misschien nooit kan geven?” Voor mij, een jong talent. Vechtend. Om een eigen identiteit. Schreeuwend. Om, al was het een kleine, portie welverdiende aandacht. Ik adem, tril en twijfel tussen... Lees verder →

Nog even adem je mij

Ooit zal alles wat je van me weet vervagen in de plooien van je lichaam. Mensen zullen me kunnen ontdekken, net achter je oor, waar ik het liefst de kusjes gaf. Of rond je middel, de plek waar ik ontelbare keren mijn armen rond je heen heb geslagen.Ze kunnen me vinden in de striemen op... Lees verder →

Leven op spoor vier

Het leven is anders sinds jij er niet meer bent. Je bent nog overal maar elke keer wanneer ik je wil grijpen, glip je tussen mijn vingers door. Elke gedachte aan jou doet me denken aan de ondergaande zon en de roze hemel. Badend in een landschap van schoonheid had ik eeuwig naar jou kunnen... Lees verder →

Lichtoranje

Het was een uur of negen toen ik, trappend op mijn pedalen, de lucht inkeek. De zonnestralen van een ondergaande zon kleurde de lucht licht. Lichtoranje, naar het roze toe. Het had iets weg van een kleurpalet hoe de gelige strepen dwars door de oranje hemel gingen. Hoe roos langzaam leek te winnen. Mijn benen... Lees verder →

22 maart 2016

22 maart 2016 De passagiers op Zaventem en Maalbeek kregen het wreedste in de mens te zien Van gruwelijke taferelen naar topdokters en hulpverleners die de nacht door deden Bange harten en verscheurde gezinnen, Nadien de oproep om iedereen wat meer te beminnen. We wezen vingers maar zagen de spiegel niet staan. We wezen vingers... Lees verder →

Ik mis je

Ik mis je nog voor de klok een nieuwe dag inslaat Ik mis je nog voor er een haan naar kraait Ik mis je wanneer de zon hoog aan de hemel staat Maar ik mis je ook wanneer de wereld bedekt is met een dromerige sneeuwlaag en de wereld precies stil staat. Ik mis je... Lees verder →

Maak een blog op WordPress.com.

Omhoog ↑